In het algemeen gesproken vind ik honden leuker dan katten. Bij vrienden waar een paar katten rondlopen, geef ik geen aandacht aan de katten. Terwijl zij de katten aaien en knuffelen, gun ik ze geen blik waardig. Het is met die katten net als met mijn gedachten: ze springen onverwacht op mij en nemen uitgebreid de tijd om zich aan mij op te dringen. Soms klauwen zij met hun nagels door mijn broek. Er is wel eens een plezierige uitzondering, een geruststellende gedachte die je wel wat langer op schoot wil, maar voor je het weet springt er weer een andere kat op je schoot.
De meeste mensen willen vermaakt worden met leuke dingen om niet te veel te piekeren en met hun gedachten geconfronteerd te worden. Zo kan een partij tennis spelen of drie weken lang naar de Olympische Spelen kijken afleiding geven. Ook een mooie speelfilm, een boek lezen, muziek luisteren of een vakantie op een Grieks eiland kunnen daar aan bijdragen. Ja zelfs even roddelen over de buurvrouw of een paar glazen bier geven afleiding.
Wil je zen meditatie beoefenen dan laat je, terwijl je twee keer een half uur kaarsrecht stilzit, al die gedachten aan je voorbij gaan. Je ziet dan ook jouw stemmingen en probeert, door er alleen maar naar te kijken (vooral er niet over te oordelen) kalmer te worden. In het begin is dat hard werken: het gedurende langere tijd stil zitten, terwijl je kramp, jeuk of pijn krijgt. Alle gedachten die maar door jouw hoofd malen…
Als de gong gaat voor het begin van de eerste meditatieronde dan springt de ene na de andere gedachtekat tegen je aan. Schuldgevoel over iets dat je hebt nagelaten, angst om iets niet af te krijgen op de zaak, spijt omdat je de buren geen excuses hebt gemaakt over het onkruid dat door hun heg groeide, bang dat je een dure bril in de trein hebt laten liggen en zo gaat het maar door. Gelukkig dat er na een half uur een loopmeditatie volgt waardoor je tenminste nog wat beweging hebt, al loop je in het eerste rondje uiterst langzaam. Daarna nog een paar rondjes sneller en dan nog een half uur mediteren op een zwart matje met een kussen daar op.
Er is eigenlijk niets bijzonders aan het zitten (ook wel zazen genoemd). Je moet het gewoon doen en misschien ontstaat er wat ruimte in je hoofd. Ik stoor mij wat minder aan de verschillende “katten”. Ik laat ze toe en zie dat ze na verloop van tijd weer weg gaan. Na afloop de sessie hoor ik tijdens het theedrinken dat de anderen soortgelijke ervaringen hebben. ’s Avonds geniet ik soms nog meer van het fluiten van een vogel of het licht van de maan, terwijl ik weet dat het de moeite waard blijft om zo veel als mogelijk te blijven oefenen.